Eerlijk is eerlijk, het kost me soms moeite niet in dezelfde toon en taal te vervallen als mijn critici maar ik doe het niet. Zie dit geval, Kieft, NRC-Handelsblad, die beweert dat ik Kortenhorst als stem der redelijkheid opvoer en pas tien pagina's later tussen neus en lippen vertel dat de man ook nog advocaat van kwade zaken was. Even afgezien van die stem der redelijkheid, dat staat nergens en vind ik ook niet, wat een dwaze redenering. De brochure waarin Kortenhorst zijn standpunt vertolkt dateert van begin 1945, de advocatuur van Kortenhorst van Menten en De Telegraaf van minstens anderhalf jaar later. Moet je dan in een beschouwing over het eerste moment gaan vertellen dat de persoon in kwestie (die op dat moment nog geen idee had dat hij een dergelijke rol zou gaan spelen) op het tweede moment een minder fraaie stap zou zetten? Dat kan Kieft toch niet willen - en indien wel, dan verwart hij moraalfilosofie met geschiedschrijving. Een vergelijkbare historiografische faux pas maakte overigens Van Vree in een andere kritiek. Wat beide heren willen kan alleen vanuit een star moralisme, vanuit een compositorisch en een historiografisch perspectief is het ondenkbaar en ontoelaatbaar.
